*** رتیل

پیش نوشت: پیشنهاد میکنم که قبل از خوندن این پست، پست انیگما رو بخونید. چون این پست در حقیقت چیزی است که بعد از اون اتفاق افتاد.

دیشب دیدمش. اون دوستم رو میگم. همونی که با انیگما دوست شده بود. از اون دفعه ای که خونه ما مهمون بود تا به حال ندیده بودمش. نه دیده بودمش و نه تماسی با هم داشتیم. خودش هم میدونست که جریان چیه.
چند روز پیش بود که مدیر مدرسه پارسال زنگ زد و برای جشن سالانه مدرسه دعوتم کرد. در آخر حرفهاش گفت که فلانی هم الان اینجاست و سلام میرسونه. من هم به سردی گفتم سلام برسونید و تمام.
میدونستم که اگر برم اونجا، میبینمش. خیلی دو دل بودم برای رفتن. اصلا دوست نداشتم که درگیر اون جریانات پارسال و اون محیط خاله زنکی که اونجا بود بشم. ولی نرفتنم هم صحیح نبود. از طرفی قول داده بودم و از طرفی این کار رو یک نوع فرار میدونستم.
صدای انیگما همه اش توی گوشم طنین می انداخت. از انیگما پرسیده بودم که آیا این دوستم خبر داشته؟
-"من رو دعوا میکرد وقتی با شما صحبت میکردم یا اس ام اس میدادم."
-"روز اول به من گفت مگه تو مرض دادن داری که با فلانی ارتباط داری؟"
-"به من گفت شما با یکی از بچه ها ارتباط دارین."
-"به من گفت حرفهای شما رو گوش ندم."
-"به من گفت...."
و این حرفهای سرگیجه آور هی چرخ میخورد و هی چرخ میخورد و هی چرخ میخورد.

***

انیگما 10 روز بعد از تموم شدن دوستیمون، 10 روز بعد از نوشتن اون پستم به من زنگ زد.
-"ببخشید"
-"چی رو ببخشم؟"
-"این که ناراحتتون کردم." و نه کاری که کرده ام رو!
پرسیدم هنوز با دوست من دوسته؟
-"گاهی صحبت میکنیم. ولی من خیلی ناراحتم."
-"هروقت صحبت نمیکردی به من بزنگ. خداحافظ." و قطع میکنم.
و دوباره هفته بعد.
-"دیگه نمیخوام با کسی دوست باشم."
براش توضیح میدم. هرچی تو ذهنم هست رو براش میگم. خیلی رک بهش میگم که دیگه اون آدمی که تو ذهنم بود، نیست. گرچه هفته پیش هم گفته بودم. و دیگه اون جور مثل سابق دوستش ندارم. و میتونم براش تنها یک دوست ساده باشم که بهش کمک کنم که از این وضعیت بلاتکلیفی که داره بیاد بیرون. خیلی رک بهش میگم که یک چیزی مثل ادای دین. ادای دین به دوستی که قبلا داشتیم یا حداقل دوستی که تو ذهن من بود. باز میگه که نمیخوام و باز این منم که خداحافظی میکنم.
نمیدونم چی میخواد. چون دوباره زنگ میزنه و دوباره صحبت بالا. دوباره خداحافظی. من چیزی ازش نمیخوام و صحبت از هیچ چیز من نیست. حتی از سکس هم صحبت نمیکنیم. که دیگه این سکس، اون چیزی نیست که من میخواستم. یا بهتر بگم، از "او" میخواستم. واقعا صحبت از کمکه. کمک من به کسی که سعی میکنم که ببخشمش و نمیتونم. و شاید با این کار میخوام خودم رو مجبور به بخشیدن کنم. البته نه! همه اش این نیست. میدونم. کمی هم دارم به چشم یک دختر نگاهش میکنم. به خودم که نمیتونم دروغ بگم. هر چی باشه من یک گرگینه ام. هر کس یادش بره، خودم که یادم نمیره. یعنی نباید هم بره. و به خودم که دروغ نمیگم که! البته زیاد نیست. واقعا زیاد نیست. و یک حس دیگه. کمی ترحم. برای کسی که هیچ دوستی نداره، در یک شهرستان دور و با سابقه چندین بار بستری برای افسردگی ماژور و خودکشی.
و او دوباره زنگ میزنه. از این طرف و اون طرف حرف میزنه و من میگم حالا که چی؟
-"هیچ چی."
آخه از من چی میخواد؟ بهش میگم میخوام کمکت کنم.
-"من از شما کمک نمیخوام."
و با لحنی طلبکار میگه: "چرا هی میخواهین با من دوست بشین؟"؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
و این منم که آتیش میگیرم. از پایین تا بالام شعله میکشه. تا توی دهنم، تا چشمهام و تا مغزم. من؟ من کی گفتم "میخوام"؟
بهش میگم دارم به تو کمک میکنم. با لحنی آزرده میگه "میخواهین دیگه زنگ نزنم!"
دیگه آب و روغن قاطی میکنم. و دیگه همه چیز رو بهش میگم. این که من رو اشتباه گرفته. این که من با وجود تمام گرگینه های وجودی ام کسی نیستم که برای کار کوچیکی صد خواسته دیگه از طرفم داشته باشم. این که فکر میکنه که کی هست؟ و فکر میکنه که من کی هستم. و این که لیاقتش همون دوستی است که همه کار باهاش کرد و صد تا دروغ بهش گفت و تا تونست کردش و الان تازه داره میفهمه که اون آدم هیچ چیز نبود. هیچ. هیچ هیچ هیچ.

***

دیشب دیدمش. آخر برنامه از کنارش گذشتم. حواسش نبود که کی داره از کنارش میگذره. به سردی سلامی کردم و گذشتم. و او ناگهان من رو دید. صدایم کرد. بین رفتن و نشنیدن و یا ماندن شک کردم. حتی مطمئن نبودم که آیا صدا رو درست شنیده ام یا نه. و دوباره نام من رو صدا کرد. به نام کوچک صدا کرد. لحظه ای تردید نکردم.میدونستم که نمیخوام ببینمش. که حتی صورتش رو هم نمیخوام ببینم. ولی رفتن و خود را به نشنیدن زدن کار من نیست. هیچ وقت هم نباید باشد. پدر والینم رو در آورده ام که همین یک ذره ادب رو داشته باشم. و بروم؟ ایستادم و دوید تا به من رسید. اولین حرفش این بود.
-"به خدا سوءتفاهم شده. جفتمون بازی خوردیم!"
بازی؟ چه بازی ای؟ این بازی بود؟ کی بازی داده؟ چه بازی ای داده؟ اصلا بازی چیه؟ این که پشت سر کسی حرف بزنی بازیه؟ این که یک مشت دروغ در مورد یکی از بهترین دوستهات بگی بازیه؟ این که با یک نفر که این قدر بهت نزدیکه این جور دورو باشی بازیه؟ این که....
از انیگما دفعه یک مانده به آخر پرسیده ام که دوستم چی میگه. گفت:"به من کلی فحش داد. بهم گفت هرزه. بهم گفت فقط میخواستی دوستی ما رو به هم بزنی؟" و من در دلم میگفتم که دوستی ما وقتی این کار رو کرد به هم خورد.
و این دوستمه که هنوز داره قسم و آیه میخوره که ما فقط گول خورده ایم. و این منم که هر چه میگذره کمتر و کمتر باورش میکنم.

***

نمیدونم که چه جوری از دستش خلاص شدم. و صحبتها رو موکول کردم که یک بار مفصل در موردش حرف بزنیم.
و فکر نمیکنم که دیگه نه صدای انیگما رو بشنوم و نه بتونم دوستم رو ببخشم.
تمام.