دوستان جدیدم

چند روزی هست که حالم خیلی بهتره. نمیگم که از اون حالت های دپرسیون و اضطراب بیرون اومده ام. هنوز گاه به گاه به سراغم میان. و وقتی که میان شروع میکنن به گاز زدن این مغز صاحب مرده من. عین موریانه میرن داخل و شروع میکنن به خوردن. و هی نقب زدن و هی گاز زدن. قشنگ صدای خرت خرت گاز زدن هاشون رو میشنوم. خرت خرت خرت.... ولی روی هم رفته دارم کم کم حتی به این خرت خرت ها عادت میکنم. دارم یواش یواش میپذیرم که این خرت خرت ها هم باید باشن.
کمی از خودم بیرون اومده ام. این چند وقت حسابی تو خودم بودم. حوصله هیچ کس رو نداشتم. هیچ کس. دلم تنهایی و بی خبری میخواست. این که یک گوشه کاناپه بشینم و تو خودم باشم. حتی خیلی وقتها حتی تلویزیون رو هم روشن نمیکردم. حتی حال این که خم بشم و کنترل تلویزیون رو بردارم هم نداشتم. اگه "صبا" میومد خونه، دوست داشتم که فقط آروم و بی صدا پیش هم بشینیم. و یا زود میرفتم یک قرص خواب مینداختم بالا و میرفتم تو رختخواب که زودتر بخوابم و کمی از دست خودم استراحت کنم. طاقت هیچ انتقادی رو نداشتم. هیچ انتقادی. فقط کافی بود که مثلا "صبا" بگه چرا ظرف غذا رو تو یخچال نذاشته ای. یک احساس گناه مزخرف میومد تو سرم و بیرون هم نمیرفت. اخمهام میرفتن توی هم و تا موقع خواب هم تو هم بودن. نه از "صبا" که از خودم که چرا این کار رو نکرده ام. و از همه بدترش این بود که من خرس گنده وقتی تو رختخواب چراغها رو خاموش میکردیم شروع میکردم بی صدا گریه کردن. اگر هیکل من رو دیده باشین میفهمین گریه من چقدر میتونه مسخره باشه!!!!
دقیقا یک چیزی بودم بین دپسیون متوسط تا شدید. همراه با اختلالات شدید اضطرابی. این وسط تنها چیزی که نداشتم اقدام به خودکشی بود که من رو شایسته بستری تو بیمارستان کنه. (گفتم "اقدام" و نه "افکار"!!!)
منی که همیشه کشته مرده مهمونی ها بودم و این که کسی بیاد خونمون یا من برم خونه کسی، از مهمونی فراری بودم. اگر هم ناچار بودیم که بریم هم از نیم ساعت بعد از رسیدنمون همین طور به ساعت نگاه میکردم که زودتر تموم شه و برگردیم خونمون.
واقعا تنها کسی که میتونست تو این شرایط آرومم کنه "صبا" بود و بس. و او بود که واقعا من رو از این فاز درآورد. بیچاره خیلی سر اخلاق گه من اذیت شد و از یک طرف از صبح میرفت سر کار و وقتی هم که بر میگشت باید این اخلاق گه من رو تحمل میکرد تا موقع خواب. و گیرهایی که من بهش میدادم و پاچه هایی که ازش میگرفتم.
چند روزه که خیلی بهترم. خدا رو شکر. نمیگم گاهی این آسمون ابری نمیشه، ولی ابرهاش هم زودگذر هستن و شکر خدا باران زا هم نیستن. دارم میشم دوباره همون فضولی که همیشه رو مرز پوسته بیرونیش میموند و به دیگران اجازه نمیداد که اون پوسته سخت داخلی اش روحتی ببینند. دارم دوباره یواش یواش از خودم میام بیرون. کم کم صبح ها به خودم فکر میکنم که چه روز خوبی. امروز چقدر میتونم کار بکنم. و دارم شروع میکنم دوباره.
در این مدت اخیر با چند نفر از طریق نت آشنا شدم. (از خوانندگاه همین صفحه هم هستند و میدونند که منظورم با اونهاست) خیلی رک بگم دوستی با اونها تو این احوال برای من خیلی غنیمته. خیلی بهش احتیاج داشتم و نقش خیلی بزرگی در بیرون اومدن من از خودم ایفا کردند. دوستان نازنینی هستند که روزی چند بار فقط برای دیدن اثری از اونها روی نت (پست تازه، کامنت، ایمیل یا پیام یاهو مسنجر) به اینترنت وصل میشم و چک میکنم. اونها هم اشاره هایی کوچک روی صفحه هاشون در مورد من داشته اند که نمیدونند چقدر من رو خوشحال کرده اند و بی اقرار میگم هر روز که وصل میشم یک بار همون چند خطشون رو میخونم و ازش انرژی میگیرم. دوستان خوبم ممنون که من رو به خلوتتون راه دادید و ممنون که برم گردوندید.
دوست دارم یک دوستی خیلی خوب با اونها داشته باشم. یک دوستی راحت. و بی هیچ چیز اضافه ای. خدا رو شکر گرگینه ام هم گوشه ای آروم دراز کشیده و سرش رو رو زمین گذاشته و زیاد هم حرکت نمیکنه. البته چشمهاش بازه و هیچ وقت هم نمیشه حرکاتش رو پیش بینی کرد. ولی حداقل طنابش فعلا توی دستامه.
البته "فندق" هم که ناگفته خودش میدونه که چقدر آرومم کرده. پس بیشتر نیمگم که پر رو نشه!!!!!
به هر حال از این قسمت پاچه خواری بیاییم بیرون، آسمون صافه، خورشید وسط آسمونه و همه جا هم امن و امانه.
میدونم که این پست من زیاد چیز خاصی توش نداشت و دارین الان به من همین طور فحش میدین که چرا نوشتمش. قبول دارم. باید اینجا یک چیزی بنویسم که برای شما هم ارزش خوندن داشته باشه. ولی باید مینوشتمش. چون میدونم که حداقل خودم بعدها با هر بار خوندنش انرژی مضاعف میگیرم. اما شما چی؟ شما هم ...!!!!! (برداشت بد و غلط نکنید. نمیخوام بگم شما هم به شخم پسر همسایه. میخوام بگم خوب شما هم انرژی بگیرید. مگه من گفتم نگیرید؟؟!!)