Infiltrative ductal carcinoma

راستش دو هفته ای است که شدیدا درگیرم. دو هفته ای است که داغون شده ام. دو هفته ای است که حال هیچ کاری رو ندارم. حتی آپ کردن اینجا. البته راستش رو بگم کمی حالش رو داشتم، یا بهتره بگم که مهمتر از حال نیازش رو داشتم. ولی اون زمان هم وقتش نبود. وقت این که بتونم 1 ساعت بی دغدغه اینجا بشینم و تایپ کنم. الان هم راحت نیستم. ("صبا" دائما در حال رفت و آمد از کنارم است و هر از گاهی یک نیم نگاهی هم این ور میندازه!) ولی دیگه به نظرم اگر الان این کار رو نکنم، خیلی بیشتر اذیت میشم.
همه چیز از یک صحبت ساده بعد از یک مهمونی شروع شد. صحبت از یکی از دوستان مامانم که سرطان پستان داشت.
- "راستی شما خودتون چند وقته برای ماموگرافی نرفته اید؟"
مامانم خودش رو میزنه به نشنیدن. همه اش از زیر این کارها در میره. حرف تو حرف میاره. شوخی میکنه. و من دوباره میپرسم.
-"همین چند وقت پیش!"
و معلوم میشه که "همین چند وقت پیش" یعنی 3 پیش!!! مثل این لوکوموتیوهای قدیمی بخار از گوشهای من میزنه بیرون. عصبانی ام. از او که این قدر بی خیاله تو سلامتیش و از خودم که چرا پیگیر این جریان نبوده ام.
و دعواهای ما شروع میشه. هر بار که میرم اونجا دعوا سر این که چرا پشت گوش میندازین و قول مامانم که تا هفته بعد حتما!!!
توی خونه ام که تلفن زنگ میزنه. مامانم پشت خطه.
- "دکتر گفته خیلی خوش شانسم که به موقع آمده ام. یک توده دیده اند که مشکوکه. جوابش انگلیسی نوشته. خودت بیا بخونش!"
و دنیا است که هوار میشه روی سر من. همه دنیا. همۀ همۀ دنیا. حتی وزن خدا هم روی اونه. تلفن قطع میشه و من حتی توان زمین گذاشتنش رو هم ندارم. زمین گذاشتن تلفن که سهله، حتی حال زنده موندن هم ندارم! بی حرکت نشسته ام روی مبل و نمیتونم تکون بخورم. مبهوتم. هنوز ناراحت نیستم. فقط مبهوتم. توی شوک. هیچ چیز توی ذهنم نیست غیر از صدای مامانم که میگه "توده. توده. توده...."
به کامپیوتر پناه میارم. پست نیمه کاره ام رو سمبل میکنم و شروع میکنم تو سایتها گشتن. هیچ نمیخونم. فقط پنجره هایی هستن که هی باز میشن و بسته. و من مثل گنگ ها فقط نگاه می کنم. نه به مانیتور که به جایی پشت مانیتور. به عکس مامانم توی ذهنم که توی یک فضای سیاه میچرخه و دور و دورتر میشه تا دیگه پیدا نباشه.
و بالاخره راضی میشم که برم خونشون.
نمیخوام شرح این دو هفته رو بگم. کابوس بود. کابوس. کابوسی که نمیتونستی ازش بیایی بیرون. کابوسی که همه اش انتظار بود و اما و اگرهای بیماری و امیدواری و ترس و راز و نیاز با خدا. صدبار با خدا دعوا و قهر و آشتی کردم. صدبار با هم دوست شدیم و دشمن. صدبار هم رو بخشیدیم و دوباره فحش رو کشیدیم به هم. اون هم نامردی نمیکرد، تا یک ذره با هم زیادی دوست یا دشمن میشدیم، یک خبر جدید خوب یا بد رو میکرد تا این رابطه یک تکونی بخوره. چه وقتی که دیدیم در سینه مقابل هم یک توده است که احتمالا بدخیمه و چه وقتی که جواب بیوپسی اومد یا بعد از عمل دکتر جواب رو داد.
جوابش در نهایت بد نبود. به قول دکتر توی بدها، بهترین بود. و من واقعا خدا رو شکر میکنم براش. (الان با هم دوستیم!!!)
اون توده سینه مقابل خوش خیم بود. ولی این یکی توده یک چیزی به نام Infiltrative ductal carcinoma . اگه به زبون کلانتری بخوام بگم یعنی یکی از بدخیم ترین سرطانهای پستان. ولی خوشبختانه چون به موقع و کاملا اتفاقی پیدا شده بود، هم کوچک بود و هم خوشبختانه حتی هنوز به غده های لنفاوی زیر بغل هم انتشار نداشت. یعنی چیزی که ما اصطلاحا بهش میگیم stage 1 که در نهایت با یک دوره شیمی درمانی و رادیوتراپی درمان صد درصد و کامل داره.
خیلی شانس آوردیم که من اتفاقی یادم افتاد که مامانم بره ماموگرافی. شاید اگر دو ماه دیرتر رفته بود، الان لحن من اینجا یک جور دیگه بود. با خدا قهر و کتک کاری داشتم حسابی. و از مطمئن بودم که از عمر مامانم هم کمتر از 5 سال باقی مونده.
هیچ کس نمیتونه آینده رو پیش بینی کنه، ولی خدا رو شکر که این یکی هم به خیر گذشت.

پ.ن. آهای خانمهایی که این پست رو میخونین (و حتی آقایون)! سرطان پستان و غربالگری اون رو جدی بگیرین. چه برای خودتون و چه برای خانواده. این رو بدونین که چند تا سرطان هستند که در صورتی که غربالگری بشن و به موقع پیدا بشن، به طور کامل قابل درمانند. سرطانهایی مثل پستان، روده بزرگ، دهانه رحم و پروستات. برای سرطان پستان و یا روده بزرگ یا پروستات باید از حدود 40-50 سالگی به فکر بود. ولی سرطان دهانه رحم از زمان شروع فعالیت جنسی خانمها امکانش هست و باید کنترلش کرد. خیلی حیفه که آدم به خاطر پشت گوش انداختن چند تا کار ساده بمیره. اون هم با درد و رنجی زیاد. اگر اطلاعات بیشتر در موردش میخواستین تو نظرات بگین تا براتون بگم چه جوری باید این کار رو کرد.