توبه کردم که دگر می نخورم در همه عمر .....

"صبا" دو روزه که اومده و زندگی ما در عشقولانه ترین حالت خودش داره طی میشه.

همون شب او تمام ماجرا رو بدون این که فکر کنه که من میدونم برام گفت و این رو هم اضافه کرد که طرف دوست داشته که رابطه داشته باشه و "صبا" قبول نکرده و نخواسته و این از معدود دفعاتی بوده که واقعا دلش میخواسته که با کسی باشه، ولی نتونسته خودش رو راضی کنه و تعهدش مانعش شده. حتی با این که من گفته بودم.

نمیتونستم تحمل کنم. به هیچ وجه. هنوز هم از تصورش حالم بد میشه. به هیچ وجه "صبا" رو مقصر نمیدونم. به هیچ وجه. حتی ذره ای. مشکل من هستم. مشکل این ذهن داقون (شاید هم داغون!!!) منه که نمیتونه این وسط تکلیف خودش رو مشخص کنه.

به همه گفته ام که مشکل من مثل مشکل یک کسی میمونه که بچه اش از او تقاضای یک اسباب بازی گرون میکنه. و او پول نداره. چه اون اسباب بازی رو نخره و چه بره با هزار بدبختی اون اسباب بازی رو بخره، در هر دو حالت ناراحته و با خودش مشکل داره و در هیچ حالتی هم بچه اش رو مقصر نمیدونه. این جا هم همینه. "صبا" کاری نکرده. گر چه تمایل داشته و این تمایل چیزیه که گناه کسی نیست و هر کسی میتونه داشته باشه. همه ما هم شاید تجربه اش کرده باشیم. و اگر من مصرانه به او میگفتم که انجامش بده، در حد مرگ احساس بدبختی میکردم و اگر میگفتم که نکن هم او رو از یک لذت به خاطر خودم محروم کرده ام. اون قدر دوستش دارم که نمیتونم ببینم که به خاطر من از چیزی که خودش دوست داره محروم بشه و از طرفی هم نمیتونم با کسی قسمتش کنم. یک پارادوکس است که فقط افراد کس خل دچارش میشوند. و من هم که تا به حال ادعای عقل نداشته ام. حداقل ادعای کس خل بودن که نداشته ام!!!!!

به هر حال این افکار در ذهن سوپر وسواسی من خیلی دارن میچرخن. و هی من رو انگولک میکنند. در این دو روز هر بار که به یاد این فکرها افتاده ام دیگه حتی حوصله خودم رو هم نداشته ام. و تنها کاری که تونسته ام انجام بده این بوده که از این اقکار فرار کنم و سعی کنم فکر کردن بهشون رو عقب بندازم که شاید کم کم فراموششون کنم.