میدون جنگ

کمی آرومتر شده ام. البته فقط کمی.

یک مقدار خوابیدم. البته چه خوابی؟ خوابی که در اون همه اش داشتم موضوعاتی که پیرامون این موضوع پیش اومده رو تو رویا هام میدیدم. این که "صبا" میاد و راستش رو میگه، این که دروغ میگه و من به روم نمیارم، این که باهاش دعوا میکنم، این که سوتی میده و من میفهمم و خیلی چیزهای دیگه.

راستش رو بگم الان از دست اون ناراحت نیستم زیاد. خودم بهش گفتم. تازه اون هم که کاری نکرده. اگر هم به من نگفته شاید میخواسته من ناراحت نشم. اون نیمه استدلالی ذهنم داره اینجا پیروز میشه. گر چه احتمالا بهش گله خواهم کرد که چرا نگفته، ولی میدونم که چرا این کار رو کرده و چی میگه و راستش اگه من هم بودم همین کار رو میکردم.

مشکل من با جای دیگه است. جایی که توش عقل و احساسم دارن در خونین ترین حالت با هم میجنگن. و این وسط من رو قربونی میکنن.

کل حرف من اینه که من باید و باید و باید بتونم کاری رو که خودم میکنم رو بپذیرم که دیگری هم میتونه با من بکنه. یک جور خود آزاری. یک جور سادیسم. یک جور کرم. مگه من همین کارها رو نکردم؟ اگر واقعا غلطه، پس چرا خودم عذاب وجدان زیادی نمیگیرم بعد انجامش؟ کجاست اون ذهن قوی و توجیه گری که همیشه بعد از انجام من رو آروم میکنه و با هزار توجیه و استدلال میگه که یک نیاز طبیعی بوده و تو نباید این قدر ها هم ناراحت باشی؟؟!!

امشب دپ زده ام اساسی. تلفن هایم رو خاموش کرده ام و تنها روی این تخت نشسته ام و دارم تایپ میکنم. بیرون هم داره به دلگیرترین حالت بارون میاد. همه جا سکوته. راستش رو اگر بگم غیر از یک نفر حوصله هیچ کس رو ندارم. فقط یک نفر و اتفاقا اون یک نفر همونیه که تمام این حالتهام از ارتباط اون با کس دیگه ای سرچشمه میگیره!!!! کس خلم نه؟ یک کس خل واقعی؟ یک دیوونه روانی؟ آره. دقیقا همینم. میدونم.