اضطراب

موقعی که قراره من کس خل بشم، چند مرحله رو باید طی کنم. اول کمی خوابم زیاد میشه، دائما خوابم میاد و دلم میخواد که یک گوشه ای ولو بشم و بخوابم. و در عین حال تنبل میشم. حال و حوصله بلند شدن و انجام هیچ کاری رو ندارم. هی یک گوشه ای ولو هستم و هر کاری رو میندازم به یک وقت دیگه. دائم از کارهای "صبا" حرص میخورم و دلم میخواد که اون هم کاری نکنه و بیاد ور دل من بشینه. شاید هم بهتره بگم از این که اون هی این ور و اون ور میره و مشغوله خجالت میکشم و دلم میخواد که اون هم بیاد بشینه که گناه تنبلیمون برابر بشه و به نوعی شریک جرم داشته باشم. از این که تنها بمونم خونه نمگم بدم میاد که بیشتر میترسم. به هزار خواهش و التماس زنگ میزنم و دوستان رو دعوت میکنم خونمون (حالش رو ندارم که خودم برم خونه اونها) و بعدش پشیمون میشم و خدا خدا میکنم که برنامه اونها کنسل بشه و نیان. ولی اگه زنگ بزنن و بگن نمیان دوباره حالم بدتر میشه. وقتی هم که میرسن، حالم خوب میشه، ولی از رفتنشون هراس دارم. و ازشون دائم درخواست میکنم که زود نرن.

مرحله بعد اینه که کم کم تنها و گوشه گیر میشم و از تنهایی لذت میبرم. به جز 3-4 دوست نزدیکم و صد البته "صبا" حوصله هیچ کس رو ندارم. به خصوص خانواده خودم و "صبا". دلم میخواد ساعتها بشینم یک گوشه و یا تو وب کس چرخ بزنم و یا با گوشی ام ور برم وبازی کنم یا کانال های ماهواره رو بی هدف بالا و پایین کنم. هی تو خودم هستم و حتی حال حرف زدن هم ندارم. و ضمنا هرچه در این حالت بیشتر جلو میرم، تمایلم به نوشتن در این وبلاگ هم بیشتر میشه.

کم کم حالتهای اضطرابی و تپش قلب هم به این حالت اضافه میشه. و جالب اینجاست که حتی حال این که بلند بشم و یک قرص پروپرانولول هم بخورم رو ندارم و اون قدر صبر میکنم که "صبا" خودش از روی حالم بفهمه و بره برام قرص بیاره. دلم میخواد تو خونه بشینم و تکون نخورم از جام. در این شرایط حتی حوصله روشن کردن کامپیوتر و یا حتی تلویزیون رو هم ندارم.

و آخرین مرحله اون زمانی است که حتی حوصله خودم رو هم ندارم. دلم میخواد فقط یک قرص خواب بخورم و بخوابم نباشم اصلا تو این دنیا. اصلا حتی زنده نباشم. بیخود و با خود گریه ام میگیره و تنها احساسی که دارم یک احساس شکست خوردگی مطلقه. و حسرت هزار کار نکرده و هزار جای نرسیده و دلتنگی مفرط برای 10-15 سال پیش و خاطرات خوش اون زمان.

و فقط دعا میکنم که گرفتار این حس من نشوید. این یکی از مهمترین ترسهای زندگی من است.

و از همه دردناکتر که در این چند روز با سرعت زیادی دارم در این سیر حرکت میکنم. فعلا در قسمت حالات اضطرابی هستم. خدا این یکی رو هم به خیر بگذرونه.