جرس

یک حالت خاصی دارم امشب. دوباره توی خودم رفته ام. الان تنها نشسته ام و خوشحالم که تنها هستم. و از اون جالب تر این که نور محیط رو به حداقل رسونده ام!!!! اون هم منی که تا 3-4 تا لامپ حداقل 100 وات توی یک اتاق روشن نباشه نمیتونم حتی برای دقیقه ای اونجا تحمل کنم و بمونم. خودم هم تعجب کرده ام.

یک فکری شدیدا داره آزارم میده. یک فکری در مورد خودم. در مورد این خود لعنتی ام. یک فکر مزخرف که دوباره اومده تو کله ام و هی داره انگولکم میکنه. یک فکری که داره هی از من میپرسه که دارم چه غلطی میکنم. دارم چه گهی میخورم. کجای این دنیای گه و سراسر گه ایستاده ام؟ چه خری شده ام برای خودم. پس اون همه گه زیادی که یک زمانی برای خودم میخوردم پس چی شد؟ اون همه فکر و آرمان که تو سر بی صاحب مونده ام بود پس کجا رفت؟ جدا دلم میخواد که بدترین فحشهایی که میتونم رو به خودم بدم. آخه لعنتی! تویی که یک زمانی اون همه گنده گوزی میکردی، به چه روزی افتاده ای؟ 8 سال رفته ای درس خونده ای که بذاریش لب طاقچه؟ اون همه گه زیادی خوردی که من میخوام خدمت کنم و میخوام کمک کنم و نمیخوام از این خاک سوخته پاره پاره برم بیرون که چی؟ که بیایی و از این گه ها بخوری؟؟؟؟ که بیایی توی یک شرکت و بشینی به امید حقوق ته ماه و گذران عمر و قسط های کهنه و نوی خودت؟ که نه هیچ کاری کنی و نه هیچ قدمی برای کسی جز خودت بر داری؟ پس این تن لش تو به چه دردی میخوره؟

امروز در مورد فیلم "یک ذهن زیبا" و اون پروفسوری که تو اون فیلم در موردش صحبت شده بود به نام "جان نش" یک سری مطالب خوندم و همین طور هم فیلم "چه خبر از گربه های ایرانی؟" رو دیدم و هوایی شدم. علت این حال خرابم هم همین است. فردا دوباره میشم همون گهی که بودم و دوباره به کارمندی خودم میرسم. شک نکنید!!!!!!

پی نوشت: الان فرداست! و من هم دوباره همون گه سابق هستم. همون آدم بی عار سابق. اون حال دیشب من هم شد یک خاطره.